Oddam ciasto z lodówki za dżinsy, serio. W ciąży myślałam, że moja figura jest nieśmiertelna. Skoro żaden cukier i gluten jej nie ruszy dajcie mi sernik. I tak podjadałam serniczek przez ciążę i wyglądałam szczupło. Pamiętam sąsiadów, którzy byli zszokowani, kiedy mówiłam, że zaraz czas na porodówkę i te sprawy. Mały brzuszek, wszystko na swoim miejscu, zero jakiegoś nadprogramowego tłuszczyku. Do czasu. Kiedy już byłam w formie pozwalającej na myślenie o moich ulubionych dżinsach, postanowiłam przyodziać moją zbroję pewności siebie i wyjść na wioskę. A co, na wsi też trzeba wyglądać. Pojawił się jednak mały problem. Nagle moje ulubione dżinsy się skurczyły. Jak to możliwe! Przecież w ciąży byłam taka szczupła. Do 6 miesiąca nosiłam moje stare spodnie z dumą. Przecież te dwa, no może trzy serniki podczas ciąży nie zrobiły takiego spustoszenia. A może było ich więcej? Kto by tam je liczył.
